M*hafazakar işyerinde dışlanmak? Parası iyi ama yine de çıkmalı mıyım?
1 yılı aşkın bir süredir devlete bağlı özel bir şirkette çalışan genç bir kadınım. Maalesef fazla detay veremiyorum ifşa olmamak için. Çalıştığım yer maaş ve yan haklar açısından baya iyi (benim yaşımda olan ve bir şirkette çalışmayan meslektaşlarım asgari ücret alırken ben 3-4 asgari civarı alıyoru
1 yılı aşkın bir süredir devlete bağlı özel bir şirkette çalışan genç bir kadınım. Maalesef fazla detay veremiyorum ifşa olmamak için. Çalıştığım yer maaş ve yan haklar açısından baya iyi (benim yaşımda olan ve bir şirkette çalışmayan meslektaşlarım asgari ücret alırken ben 3-4 asgari civarı alıyorum) . Yöneticilerimle de bir sıkıntım yok hatta üstteki müdürüm çok tatlı iyi ve sorun her zaman yardımcı olmaya çalışan birisi. O olmasa zaten burada hiç dayanamazdım. Maaşıma ek olarak 4-5 net maaş yılsonu primi, ve her 2 bayramda 15-20k arası gelen bayram harçlıkları var. Bu yüzden aslında kime sorsam saçmalama böyle işten çıkılır mı zaten o insanlar sana uygun değil dışlansan nolur tek takıl daha iyi diyorlar. Ama benim küçüklüğümde ciddi dışlanma travmam olduğunu ve fazlasıyla hassas olduğumu bilmiyorlar. Ayrıca nereye kadar tek takılıcam ki haftada 45 saat burdayım insan öğle arasında kahve molalarında yalnız kalınca kötü hissediyo kendini.
Her ne kadar parası çok iyi olsa da İş ortamı psikolojik olarak beni tüketti. Özellikle son zamanlarda kendimi çok yalnız ve dışlanmış hissediyorum. Benim dışımda herkesin en az 1 yakın arkadaşı veya grubu var öğle aralarında kahve molalarında vakit geçirdiği. Ben ise anca davet edildiğimde onların yanına katılabiliyorum. Herkes yüzüme karşı iyi, kibar, kimse açıktan mobbing yapmıyor ama aralarına da dahil etmiyorlar . Tamam ben de işe ilk başladığımda biraz çekingen davrandım ama sonradan açıldım gayet muhabbet eden hafif espri yapabilen biriyim. Tamam çok dışa dönük değilim mesela bi tane kız var herkesle çok iyi muhabbet ilerletiyor öyle değilim ama kendimce elimden geleni yapıyorum muhabbetlere giriyorum small talk lar yapıyorum ama kimseyle derin bağ kuramadım.
İlk zamanlarımda çekingen ürkek davranmamın sebebi de ilk girdiğimde zaten ortam çok değişik geldi tam devlet dairesi gibi çok resmi ve kuralcı. Bir de işe girmeden önce bu işe girmeme vesile olan kişi tarafından fazlasıyla uyarıldım davranışlarına her şeyine çok dikkat et beni mahcup etme aman açık verme diye. Çünkü açık konuşayım ben muhafazakar biri değilim, “onlardan” değilim, ailem de malum kesime yakın değil. Tesadüf bir referansla girdim buraya ve buradan çıkıp benzer başka bir yere geçebilme imkanım yok, bunu isteyebileceğim yakın bir referans değil yani. Burdan ayrılırsam kendi başımayım ve büyük bir şirkete giremezsem küçük yerlerde asgari ücrete veya max 30k ya talim edeceğim . Belki bazılarınız linçleyecek ama uzun süre işsiz kaldığım iş bulamadığım için (bulduğum işler de asgari ücretliydi) böyle bir iş fırsatı bulmuşken şansımı denemek istedim, aldığım paraya bakarım bişi olmaz dedim ama sanırım daha fazla yapamayacağım.
Mesela şirkette oruç tutmayan birkaç kadından biriyim hatta onların da çoğu işten çıkarıldı/ayrıldı. Çoğu kişi kapalı zaten ama açık olan kadınlar da full 30 gün oruç tutuyor. Belki de bundan dolayı yakın hissetmiyorlardır bilemedim. Herkese karşı saygılıyım, ağzımı 1 kez bile açmadım dini siyasi konularda. Ramazanda da hep dışarı çıkıp yedim yemeğimi, su çay kahve hep uzakta içtim. İşyeri kurallarına da uygun giyiniyorum, asla kural dışı birşey giyinmedim. Zaten hep kibar iyi kız olarak biliyorlar beni. Ama onlardan olmadığım için kendilerini bana yakın hissetmiyorlar bence . Kapalı giyinsem de bir kere tip olarak “farklı” duruyorum belki gözünüzde canlanmıştır az çok.
Herkesin kendi grubu, kendi 'işyeri kankisi' var. İkili üçlü dörtlü gruplar var, ben hiçbirinin içinde değilim. Benden sonra gelenler bile hemen kaynaştı gruplaştı. Mesela bir kız var direkt bilinen birinin akrabası, ilk girdiği gün bir kız aldı onu yemeklere çıkardı tamam aileleri tanışıyomuş falan ama ikisi öncesinde arkadaş değilmiş. Neyse ilk günden sıkı fıkı oldular. Önceden benle samimi olan bizim birimden bir kız da şimdi onunla daha samimi oldu.
Bu kız 1 haftadır raporlu olduğum halde döndüğümde bir geçmiş olsun bile demedi, günaydın ile geçiştirdi. O günden sonra ben de onunla günaydın dan öte konuşmuyorum o da bu yeni gelen kızla yemek planları yapıyo mutfağa kahve içmeye gidiyo. Yeni gelen kız da hadi bize katıl diye çağırmıyo mesela :) yeni gelen kız kadar olamadım yani 1.5 senedir :) Bu kız öncesinde de bana bir soğuk yapmıştı o zaman sormuştum bir sorun mu var diye, yok tabii ki denk gelemiyoruz sadece demişti. Sonrasında sıcak davransa da dediğim gibi 1 hafta aradan sonra işe döndüğümde hiçbir şey sormadı.
Dediğim gibi kimsenin açıktan bariz bir dışlaması mobbingi yok ama pasif bir dışlama var. Öğle yemeklerinde çoğunlukla tek kalıyorum. Bu durum bana çocukluğumu hatırlattığı için canım çok yanıyor. O zamanlar da hep grupların dışında kalan çocuktum. Şimdi yetişkinim, ama o küçük kız çocuğunun yaşadığı dışlanmanın aynısını tekrar yaşıyorum. Bazen defalarca tuvalete gidip ağlıyorum. Akşamları eve bitkin dönüyorum. Kalp çarpıntılarım başladı. (Ekg çektirdim bişi çıkmadı ama bariz çarpıntım var) Sabahları işe gitmek istemiyorum. Artık bu ortamda var olmaya çalışmak psikolojimi bozuyor.
Artık işten çıkarılmayı istemeye başladım çünkü işe iade davası açmasınlar diye çıkardıkları kişilere 3-5 maaşını ve kıdemini verip yolladıklarını duydum. Yemin ederim böyle bişi olsa balıklama atlıcam o parayla yaklaşık 1 sene idare ederim. Kendim çıkarsam maddi olarak zorlanıcam. Dediğim gibi eğer bir şirkete giremezsem alıcağım maaş max 30 bin. Burada tamam maaşım iyi, bir kadın olarak ev geçindirmediğim için rahat rahat alışverişimi yapıyorum birikimimi yapıyorum ama burada yavaş yavaş beni tüketen bir düzen var. Diğer yanda ise belirsiz ama belki bana iyi gelecek bir bilinmezlik…
Siz olsanız ne yapardınız? Bu psikolojik yalnızlığa ve dışlanmaya sırf para ve kariyer için katlanır mıydınız yoksa risk alıp başka bir yol mu arardınız? Ciddi anlamda sizlerden fikir almak istiyorum çünkü kendi içimde çıkamıyorum bu döngüden
0
15 yıldan fazla çalışan birisi işyerinden küçülmeye gidildiği için çıkarıldı. İK da işi yapan arkadaş daha önce neden söylemedi diye bu arkadaş, ikisi de kadın, eşyalarını aldı veda etmeden asansöre binip gitti.
normalde dışlama falan olayı da yoktu. Ki bunlar dediğim gibi 15-20 yıl iş arkadaşlıkları vardı, çokça samimilerdi.
İş arkadaşlıgı işyerinde kalıyor. İşyerinde dışlanma olayları olabiliyor ama bence bu maaş varken gitme, işyerinde çalış bunun yerine yapabiliyorsan dışarıda başka gruplardan sosyalleşmeyi denemelisin.
Ayrılma.
0
Bir de deprem gerçeği var. İstanbulda kalmaktan çok korkuyorum oturduğumuz bina eski hem canımı riske atıp hem de sevmediğim bir işte çalışmak istemiyorum.
0
Haklısın liberal benim de mantığım bunu söylüyor ama içimdeki çocuğu sakinleştiremiyorum mesela geçen hafta full tuvalette ağladım artık kalp çarptıntılarım başlası sonrasında deprem oldu daha da kötüleştim. Bu arada evliyim ve eşimin memleketine batıda güzel bir şehre gitme şansımız var ama kurumsal şirket falan yok gibi bişi orda. Yani bu işi asla bulamam büyük ihtimal asgariye çalışırım yine. Eşim de orada kendi işlerini toparlayana kadar kemerleri sıkıcaz bunu göze alabiliyor musun dedi. Şuan gayet orta-üst yaşayan yurtdışı tatillerine giden istediği gibi harcayan bir çiftiz. Ama oturduğumuz ev her ne kadar sağlam kayalık zeminde de olsa 40 yıllık . Zaten stresliyken bi de deprem korkusundan gece uyuyamadım şuan gözümden uyku akıyor iş stresi de cabası. Yeni bir binaya taşınsak bile istanbulda ortam deprem sonrası walking dead’e dönecek yani kurtulsak bile cehennemi yaşayacağız . Bu yüzden gitmek daha mantıklı geliyor. Maddi zorluğu elbet aşarız gibi geliyor orada biraz sabredersek
0
işyeri senin psikolojik ihtiyaçlarını giderme yeri değil. bunun yeri aile ve arkadaşlar. iş dışında iyi ve sıcak sosyal bağlar kurabilsen. işyerinde yaşadıkların seni değersiz hissetirmezdi. terapi iyi bir seçim olur. başka bir işyerinde de insanlar kollarını açıp seni beklemeyecekler.
0
Evet doğru söylüyorsunuz dışarıdaki hayatıma odaklanmalıyım ama bir cumartesi pazarım var onda da dinleneyim mi sosyalleşeyim mi yoksa ev işi/yemek mi yapayım zaman yetmiyor. Bu arada sadece eşimin arkadaşları + 1 arkadaşım var başka arkadaşım yok onlar da çok da dertleşebileceğim kişiler değiller. Chatgpt ile dertleşiyorum bayadır :d Evet keşke dışarıda güzel dostluklarım olsaydı o zaman işyeri daha çekilir olurdu ama arkadaşlıklarım hep bir şekilde bitti. Belki sen sorunlusun diyeceksiniz şimdi ama bariz bir hatamı bulamadım hiçbirinde, hatta 1-2 tanesini ben sonlandırdım toksik oldukları için. Şimdi de yalnızım işte. Bu yaştan sonra da edinilen arkadaşlıklar bence sadece “öylesine “ arkadaşlık oluyor derin dostluklardan ziyade (istisnaları vardır tabi ki) Bir de işyerinde böyle olunca insan sorguluyor işte bende mi hata var ben mi sıkıcı biriyim diye.
Haftanın bazı günleri remote olsa çok daha katlanılabilir olurdu ama yok haftada 5x9 ordayım maalesef. eve gelince zaten zihinsel ve duygusal yorgunluktan halim kalmıyor .
0
"ev işi/yemek mi yapayım zaman yetmiyor." bence burası püf noktası, işte bu kadar çalışıyorum bir de ev işi vb.
Bence gereksi gibi görsen de yemek yapmak veya temizlemek için bir kişi ayarlaman ve bir kaç hafta veya ay bunu denemen lazım.
Böylece kendine vakit ayırabilirsin.
İstanbul'da biz bunu hep yaşıyoruz.
bu arada istanbul'da veya batıdaki kiralara bakıp kendi ilindeki evlere bak. 40 yıl diye şüpheliysen evi değiştirsene.
Belki fazladan ayda yapacagın 10 bin tl seni en azından daha iyi hissedecekse bunu yapmalısın.
dşünsene işi bırakıp git gelir kaybı 50-60 bin. bu şekilde 10-15 bin.
0
çok güzel yazmışlar diğer kullanıcılar da, hepsine ayrı ayrı katılıyorum.
eğer iş arkadaşlarınız sizi çağırmıyorsa, siz çağırın birlikte öğlen yemeğine gitmek istediğiniz kişiyi. neden birilerinin sizi çağırmasını bekliyorsunuz. biliyorum bazı insanlar için daha zor ama deneyin bence.
ayrıca yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil, keyfini çıkarın:)
bir de bu tarz muhafazalar yerlerde çalışanlar ilk başta muhafazakar gibi görünse de sizin gibi "çaktırmamaya" çalışan başka insanlar da vardır illa ki. herkes sandığınız kadar muhafazakar olmayabilir :-)
Hepimizin içinde o yalnız kalmak istememe duygusu var ama bir şekilde bastırıyoruz ve hayata devam ediyoruz. bol şans size umarım keyifle vakit geçirebileceğiniz arkadaşlarınız olur ofisde de
0
Şu anda bir anksiyete probleminiz de var, ayrıca hergün ağlamak da artan bir problemin göstergesi. İyi bir psikiyatr'a giderseniz sizi yönlendirecektir.
0
problemlerinin iş yeri ile alakası yok bence. muhafazakarlıkla hiç hiç alakası yok, terapi görmen lazım.
0
kaptan maydanoz
(
28.04.25)
"Herkesin kendi grubu, kendi 'işyeri kankisi' var. İkili üçlü dörtlü gruplar var, ben hiçbirinin içinde değilim."
Seni isyerinde herkesin bir kankisi olmasi gerektigine kim inandirdi böyle?
Isyeri, calismak zorunda oldugum icin gittigim bir yer, isimi yapar cikarim. Iyi bir arkadas varsa ne güzel, yoksa da önemli değil. Zaten calisilan bir ortamda öyle arkadaslik, kankilik yapmaya kimsenin vakti olmaz. Onlar genelde bos bakkallik müessesesinin alanlari.
Iyi para kazanmak önemli. 4 kat para kazandigim yerden sirf arkadas edinemedim diye cikmam. Mobbing falan hicbir sey yokken hele. Arkadas edinmek istiyorsan hobilerine yönel.
0
konusma ben konusuyorum daha bitirmedim
(
28.04.25)
başka işyerlerinin pek de değişik olduğunu sanmıyorum. üç aşağı beş yukarı günümüz ofis ortamları zaten anlattığınız gibi. ekstra bir zorbalık alenen mobing yoksa bence çok da takılmayın. belki de siz den kaynaklanan bir durumdur bu. işe ilk girdiğinizde bıraktığınız algı belki hala devam ediyordur.
0
Oturdum neredeyse bütün hepsini okudum ancak ortada bir sorun varmış gibi gelmedi bana. Profesyonel iş hayatıyla alakalı bir konudan bahsetmiyorsunuz ancak sorunlar ağırlıklı olarak sosyal. Küçümsemek gibi olmasın da anlattıklarınız Türkiye’deki ortalama iş hayatı sorunları düşünüldüğünde aşırı hafif kalıyor. Üstelik referansla girdim diyorsunuz, profesyonel bir referanstan ziyade torpil gibi anladım. Eğer öyleyse aynı standartlarda başka bir iş bulmanız da çok kolay olmaz. Sanırım biraz ilgiye ihtiyacınız var ve temel sorun bu.
0
but that was just a dream
(
28.04.25)